(Artikulli origjinal: Mark Potterton, Dita e Biznesit Drejtpërdrejt, 18 nëntor 2015)
Publiku amerikan u trondit përnjëherë kur një student hapi zjarr, duke vrarë nëntë njerëz dhe duke plagosur nëntë të tjerë në një kolegj rurale të Oregonit. Një hetim i New York Times zbuloi se qitësi, Christopher Harper Mercer, ishte në ushtri për një muaj në vitin 2008, por u shkarkua përpara se të përfundonte trajnimin bazë. Në vitin 2009, ai u diplomua nga një qendër mësimore që mëson studentët me aftësi të kufizuara në të mësuar dhe çështje emocionale. Megjithatë, para të shtënave më 1 tetor ai kishte 14 armë zjarri, të gjitha të blera legalisht përmes një tregtari të licencuar të armëve të zjarrit.
Dy javë më parë një person u vra dhe tre u plagosën në një të shtënë në Universitetin e Arizonës Veriore. Më vonë atë mëngjes, një e shtënë në një kompleks studentësh pranë Universitetit Jugor të Teksasit la një person tjetër të vdekur.
Kohët e fundit në qershor të këtij viti Dylann Roof (21) qëlloi dhe vrau nëntë njerëz brenda Kishës Episkopale Metodiste Afrikane Emanuel, në Charleston, Karolina e Jugut. Tetë persona vdiqën në vendin e ngjarjes; një i nëntë vdiq në spital. Pas arrestimit ai rrëfeu dhe pretendoi se dëshironte të fillonte një luftë gare.
A mund të ndodhin të shtëna masive të tilla si ato të përjetuara në SH.B.A.? Realiteti në SA është se dhuna tashmë është një pjesë e përhapur e strukturës së shoqërisë sonë. Artikujt e fundit të gazetave paralajmërojnë se krimi i dhunshëm po kërcënon t'i kthejë shkollat publike në zona lufte. Raportet e lajmeve na kanë alarmuar gjithashtu për rritjen e dukshme të dhunës në shkolla. Një sondazh kombëtar i vitit 2012 me 5,939 të rinj zbuloi se 22.2% e të rinjve të Afrikës së Jugut kishin përjetuar dhunë ndërsa ishin në shkollë në 12 muaj nga gushti 2011 deri në gusht 2012. Kjo përkthehet në një në pesë nxënës në shkollat e mesme!
Në një artikull të Rishikimit të Psikiatrisë së Afrikës së Jugut në vitin 2006, Prof Ronnie Casella dhe unë vumë re se ministri i atëhershëm i sigurisë dhe sigurisë kishte qenë në gjendje të deklaronte zona të caktuara, të tilla si shkolla, zona pa armë zjarri dhe Shërbimi Policor i Afrikës së Jugut, në bashkëpunim me kishte filluar zbatimin e ligjit. Mosha e një personi i cili lejohet të posedojë një armë u rrit nga 16 në 18 vjeç. Sidoqoftë, ndërsa politikat e armëve të lidhura me Aktin e Kontrollit të Armëve të Zjarrit janë të rëndësishme në menaxhimin e pronësisë së armëve dhe mund të ndihmojnë në mbajtjen e armëve nga duart e kriminelëve , mbetet e lehtë për shumë të rinj - madje edhe ata nën moshën ligjore për zotërimin e armëve - të marrin armë. Një studim që eksploron aksesin e të rinjve në armë zjarri tregoi se rreth një e katërta e të anketuarve në Gauteng thanë se do të ishte shumë e lehtë për ta të merrnin armë zjarri nga shtëpitë e tyre. Thikat dhe armët e tjera ishin edhe më të arritshme.
Në vitin 2008, Morné Harmse, një nxënës i vitit të fundit në Shkollën e Mesme Krugersdorp, vrau një nxënës tjetër duke i prerë fytin duke përdorur një shpatë samurai. Ai më pas vazhdoi të plagosë një nxënës tjetër dhe dy nga personeli ndihmës në shkollë. Sipas raporteve të medias, një numër faktorësh u fajësuan për vrasjen: Satanizmi, ngacmimi, vetëvlerësimi i dobët, muzika heavy metal, veprimi i kopjimit dhe ndryshimi i sjelljes. Por pikërisht ajo që shkakton këtë lloj dhune ekstreme?
Studiuesja e Harvardit, Katherine Newman dhe kolegët e saj kryen më shumë se 100 intervista me viktima, kalimtarë të rastit dhe autorë të veprës pas një valë të shtënash masive. Ata rishikuan hipotezat e ndryshme që ishin paraqitur për të shpjeguar këto të shtëna, duke përfshirë dhunën në media, ngacmimin, kulturën e armëve, problemet familjare, sëmundjet mendore, marrëdhëniet e bashkëmoshatarëve, ndryshimet demografike, një kulturë dhune dhe kopjimi. Përfundimi i tyre ishte se shumica e këtyre hipotezave përmbanin një element të së vërtetës, por që një faktor nuk ishte i mjaftueshëm dhe se një kombinim faktorësh veproi si shkas.
Newman dhe bashkëpunëtorët zhvilluan një teori dhe propozuan që pesë faktorë të nevojshëm, por jo të mjaftueshëm të nevojshëm për të qenë të pranishëm në të shtënat e tërbuara. Këto mund të zbatohen edhe në rastin e goditjes me thikë të Krugersdorp.
Faktori i parë është perceptimi i kryerësit për veten e tij si në periferinë e grupit shoqëror. Elementë të tillë si ngacmimi, përjashtimi dhe izolimi, të qenit të ndryshëm dhe në kufij, mbështesin këtë faktor.
Faktori i dytë është që autorët e krimit vuajnë nga probleme psikosociale që zmadhojnë tjetërsimin. Depresioni i rëndë, abuzimi, sëmundjet mendore dhe dobësitë e tjera ulin qëndrueshmërinë.
Faktori i tretë janë skenaret kulturore. Këto skenare ofrojnë modele për zgjidhjen e problemeve, të tilla si vrasja e kolegëve dhe mësuesve për të zgjidhur problemet.
Faktori i katërt, dhe ai që unë vendos të përqendrohem më vonë, është dështimi i shkollës për të vërejtur se gjërat nuk po shkojnë mirë dhe se një fëmijë kërkon vëmendje më të afërt. Në disa raste, autorët e SH.B.A.-së dhanë një lloj sinjali të asaj që do të ndodhte.
Faktori i pestë është lehtësia me të cilën autorët mund të kenë akses në armë ose, në rastin Krugersdorp, një shpatë.
Dhuna e nivelit të ulët është bërë endemike në shoqërinë e Afrikës së Jugut dhe shkollat duhet të ofrojnë një mënyrë alternative për t'u marrë me konfliktet.
Nga perspektiva e shkollës, ne duhet të heqim menjëherë shumë nga praktikat që nxisin dhunën. Ndëshkimi trupor, i cili u mëson fëmijëve vlerat e degradimit, forcës dhe poshtërimit, duhet të eliminohet plotësisht. Frikësimi nga drejtuesit dhe mësuesit gjithashtu duhet të shmanget në situata shkollore. Disiplina bëhet më mirë privatisht, dhe shkollat duhet të shmangin poshtërimin e nxënësve publikisht.
Mësimdhënia dhe të nxënit duhet të jenë thelbësore në shkolla, veçanërisht pasi që performanca është një masë e vetëvlerësimit për shumicën e nxënësve. Shkollat duhet të sigurohen që koha e mësimdhënies të përdoret në mënyrë efektive dhe që nxënësit e të gjitha aftësive të angazhohen në klasa. Secili nxënës duhet të asistohet për të arritur më të mirën që mundet. Secili nxënës duhet të përjetojë një ndjenjë arritjeje dhe përpjekjet e tij ose të saj duhet të njihen dhe shpërblehen. Mësuesit duhet të jenë vigjilentë dhe të monitorojnë sjelljen e nxënësve. Nëse ka një ndryshim në mënyrën në të cilën një nxënës sillet, ata duhet të bëjnë diçka për të.
Politikat e shkollës duhet të sigurojnë sigurinë e nxënësve. Politikat dhe kodet e sjelljes që zhvillohen në bashkëpunim duhet të komunikohen dhe kuptohen nga të gjithë në komunitetin shkollor.
Nga perspektiva e zgjidhjes së konfliktit, është e rëndësishme të mësoni nxënësit se si të merren me konfliktin kur ai lind. Shkollat nuk duhet të presin që nxënësit të zgjidhin të gjitha problemet e tyre vetjake, sikur të kenë mjetet për ta bërë këtë. Përkundrazi, nxënësit duhet të përfshihen në zgjidhjen e problemeve dhe parandalimin e dhunës kur është e mundur.
Shkollat duhet të sigurojnë që ka të rritur për të mbikëqyrur nxënësit, dhe se këta të rritur janë të dukshëm në zonat me rrezik të lartë. Këta të rritur duhet të marrin një interes aktiv dhe të sigurohen se siguria është një shqetësim i vërtetë. Nëse droga dhe armët janë një problem serioz, atëherë shkolla duhet të kryejë kërkime të rregullta, të paparalajmëruara.
Në analizën përfundimtare, është e vështirë të parashikosh se ku dhe kur do të ndodhë masakra tjetër në shkollë. Konteksti i dhunës në Afrikën e Jugut, si dhe konteksti i dhunës në shkolla, së bashku me nivele të dobëta të mbikëqyrjes baritore, vazhdon të sigurojë një terren pjellor për më shumë dhunë në shkollë.
• Dr Potterton është drejtori i Kolegjit Familjar të Shenjtë, Parktown. Kërkimi i tij i doktoratës ishte në fushën e dhunës në shkollë
(Shko tek artikulli origjinal)
