(Opublikowane z: Otwarty dostęp rządowy. 12 maja 2022)
Anantha Duraiappah, dyrektor UNESCO Mahatma Instytut Edukacji Gandhiego dla Pokoju i Zrównoważonego Rozwoju (MGIEP), opisuje nieudane obietnice Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka dotyczące prawa do edukacji”
W historycznym osiągnięciu ludzkości sprzed prawie 75 lat, Powszechna Deklaracja Praw Człowieka wyraźnie uznane kształcenie za podstawowe prawo człowieka. Chociaż dokument nie jest prawnie wiążący, stał się pierwszym międzynarodowym instrumentem, który docenił znaczenie prawa do edukacji dla jednostek i społeczeństw.
Jakie są konkretne klauzule art. 26?
- Każdy ma prawo do edukacji. Edukacja powinna być bezpłatna, przynajmniej na etapie podstawowym i podstawowym. Edukacja na poziomie podstawowym jest obowiązkowa. Kształcenie techniczne i zawodowe powinno być powszechnie dostępne, a szkolnictwo wyższe w równym stopniu dostępne dla wszystkich na podstawie zasług.
- Edukacja będzie ukierunkowana na pełny rozwój osobowości człowieka oraz umocnienie poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności. Promuje zrozumienie, tolerancję i przyjaźń między wszystkimi narodami, grupami rasowymi lub religijnymi, a także wspiera działalność Organizacji Narodów Zjednoczonych na rzecz utrzymania pokoju.
- Rodzice mają pierwszeństwo w wyborze rodzaju edukacji, jaką otrzymają ich dzieci.
Dziś uważamy, że edukacja jest dynamicznie rozwijającym się przemysłem, a prywatyzacja zawładnęła sektorem. To utowarowienie edukacji nieuchronnie stworzyło elitarny system szkół prywatnych z najlepiej finansowanymi, zapewniającymi „najlepszą” edukację tym, których stać na opłaty za uczęszczanie do tych szkół prywatnych. To tworzy to, co Daniel Markovits w swojej książce „Pułapka merytokracji” opisuje jako nową arystokrację w postaci merytokracji dziedzictwa. Niedawno wprowadzony na rynek Międzynarodowy raport oceny edukacji opartej na nauce i dowodach (ISEE) UNESCO MGIEP identyfikuje ją jako kluczowy czynnik napędzający narastającą nierówność, która przenosi się na stratyfikację struktur społecznych na „posiadanych” i „nieposiadających”.
Oprócz utowarowienia systemu edukacji, ISEE podkreśla również standaryzację programów nauczania, pedagogiki i oceniania uczniów. „Jeden rozmiar dla wszystkich” stał się podstawą w edukacji, nawet jeśli dysponujemy przytłaczającymi dowodami, popartymi najnowszymi wynikami oceny ISEE, że każdy uczeń uczy się inaczej. Na przykład teraz wiemy, że jeden na pięciu do dziesięciu uczniów ma jakąś formę różnic w uczeniu się, których nasz obecny „jeden system dla wszystkich” po prostu nie jest w stanie sprostać.
Wady obecnego systemu edukacji
Kluczowym zaleceniem politycznym sugerowanym przez Ocenę ISEE jest zainicjowanie okresowych uniwersalnych badań przesiewowych w celu zidentyfikowania mocnych i słabych stron każdego ucznia, a następnie znalezienie interwencji, które pielęgnują mocne strony i minimalizują słabości. Obecny system edukacji włączającej jest po prostu niewystarczający w swojej obecnej formie.
Drugą wadą naszych systemów edukacji, która nie jest zjawiskiem nowym, jest założenie, że edukacja polega na zdobywaniu wiedzy. Innymi słowy, skupienie się na wymiarze poznawczym każdego ucznia. Ale teraz wiemy, co mocno podkreśla ocena ISEE, że uczenie się nie jest tylko procesem poznawczym, ale zjawiskiem powiązanym między poznaniem a emocjami. Mówiąc najprościej, na uczenie się wpływają emocje, a emocje wpływają na nasze uczenie się. Ale nie popełniajmy błędu polegającego na przechodzeniu z jednego końca spektrum na drugi – kluczem jest zrozumienie, że uczenie się jest rzeczywiście procesem wzajemnie powiązanym między poznaniem a emocjami.
Uznanie tych dwóch podstawowych spostrzeżeń zasugeruje całkowitą restrukturyzację naszych obecnych programów nauczania, pedagogiki i oceny uczniów. Nacisk zostanie przesunięty na zapewnienie, że wszyscy przyjmą to podejście obejmujące cały mózg, a uczący się ma możliwość wytyczenia własnej ścieżki uczenia się, podczas gdy jest oceniany na podstawie własnych punktów odniesienia. Takie podejście nadal zapewni, że uczący się spełnią podstawowe kryteria podstawowych kompetencji, takich jak umiejętność czytania i liczenia, regulacja emocji, empatia i współczucie.
Restrukturyzacja obecnych programów nauczania
Wreszcie, czego bardzo brakuje w naszej obecnej polityce edukacyjnej, to wykorzystanie nauki i dowodów. Aby to osiągnąć, transdyscyplinarne podejście angażujące ekspertów z szerokiego zakresu dyscyplin musi stać się nieodłączną częścią procesu tworzenia polityki, a pojęcie nauki opartej na konsensusie musi być propagowane. W naszej bazie wiedzy zawsze będzie niepewność co do tego, jak przebiega uczenie się i jak kontekst wpływa na proces uczenia się. W związku z tym proces, który promuje konsensus wśród ekspertów, jest warunkiem koniecznym w każdej sytuacji kształtowanie polityki edukacyjnej.
Wszystko, co nie jest zgodne z tą zmianą, oznacza propagowanie polityki edukacyjnej opartej na opiniach i doraźnych informacjach posiadanych przez ograniczoną liczbę podmiotów w tej dziedzinie. Najlepiej byłoby utworzyć międzynarodowy neutralny organ naukowy, który ma uprawnienia do łączenia tej transdyscyplinarnej sieci ekspertów z całego świata, aby zapewnić, że globalne oceny podobne do oceny ISEE są przeprowadzane okresowo w celu aktualizacji naszej bazy informacji, ustanowienia bazy danych dowodów z całego świata. świat i wzmocnić powiązanie nauki z polityką w sektorze edukacji. Do tego czasu nadal nie uda nam się zrealizować podstawowych praw człowieka zadeklarowanych w 1948 r. – w szczególności prawa do edukacji.
