Ondanks 70 jaar zonder grote oorlog, is het niet mogelijk dat nucleaire afschrikking eeuwig duurt. Het werkt alleen zolang mensen de juiste keuzes maken. Toch weten we dat mensen gebrekkig zijn, en we maken allemaal fouten.
Introductie van de redactie
Op de verjaardag van de VS laten atoombom vallen op Nagasaki (9 augustus 1945) is het absoluut noodzakelijk dat we de mislukkingen van nucleaire afschrikking als veiligheidsbeleid onderzoeken. In de onderstaande OpEd suggereren Oscar Arias en Jonathan Granoff dat kernwapens een minimale afschrikkende rol spelen in de NAVO, gezien haar conventionele militaire kracht. Geworteld in de veronderstelling dat "het tijd is voor moedigere inspanningen om vrede te sluiten in Oekraïne", onderzoeken ze verder de mogelijkheden van de NAVO die voorbereidingen treft voor de terugtrekking van alle Amerikaanse kernkoppen uit Europa en Turkije als een voorbereidende stap naar het openen van onderhandelingen. Een dergelijke actie zou de deur kunnen openen naar de mogelijkheden van een dialoog die gebaseerd is op het leggen van de basis voor het toekomstige potentieel van een gemeenschappelijke veiligheidsregeling tussen de NAVO en Rusland. (TJ, 8/8/2022)
Nucleaire strategie en het beëindigen van de oorlog in Oekraïne
Door Oscar Arias en Jonathan Granoff
(Herplaatst van: De heuvel. 19 juli 2022)
Het is tijd voor meer gedurfde inspanningen om vrede te sluiten in Oekraïne.
Oorlog kan zich, net als vuur, ongecontroleerd verspreiden, en als president Poetin herinnert ons eraan dat deze specifieke vuurzee het potentieel heeft om een nucleaire oorlog te beginnen.
Tijdens een recente gezamenlijke persconferentie met de president van Wit-Rusland, Poetin aangekondigd dat Rusland Iskander M-raketten naar Wit-Rusland zou overbrengen. Die raketten kunnen kernkoppen dragen, en de verhuizing is blijkbaar bedoeld om een afspiegeling te zijn van de regelingen voor het delen van kernwapens die de Verenigde Staten hebben met vijf NAVO-bondgenoten: België, Nederland, Duitsland, Italië en Turkije.
Amerikaanse kernwapens werden in de jaren vijftig in Europa geïntroduceerd als een noodmaatregel om NAVO-democratieën te verdedigen waarvan de conventionele strijdkrachten zwak waren. Het aantal kernwapens in die vijf landen piekte rond 7,300 kernkoppen in de jaren zestig, daarna geslonken tot ongeveer 150 vandaag, een weerspiegeling van de toenemende conventionele kracht van de NAVO en haar afnemende inschatting van het militaire nut van kernwapens. Maar zelfs 150 kernwapens zouden meer dan voldoende kunnen zijn om een gevaarlijke confrontatie met Rusland aan te gaan.
De wereld is net zo dicht bij de nucleaire afgrond als tijdens de Cubacrisis. In feite kunnen de huidige nucleaire risico's zelfs erger zijn. Terwijl de Cubacrisis slechts 13 dagen duurde, zullen de gevechten in Oekraïne waarschijnlijk nog vele maanden voortduren en het lot tarten.
Onderhandelingen zijn daarom essentieel om de nucleaire spanningen te verminderen. Hoewel het geen directe rol speelt in de oorlog in Oekraïne, is het passend dat de NAVO een rol speelt bij het aanmoedigen van onderhandelingen om deze te beëindigen.
Aangezien de NAVO een enorm sterke militaire macht is – sterker zelfs dan het Rusland van Poetin – en aangezien president Poetin heeft gezegd dat de oorlog in Oekraïne gedeeltelijk een reactie is op de acties van de NAVO, zou de NAVO-oproep tot vredesonderhandelingen passend zijn en enig gewicht in de schaal leggen.
Het zou ook in overeenstemming zijn met de verplichtingen van de NAVO-lidstaten op grond van het Nucleaire Non-proliferatieverdrag. NAVO-leiders die onlangs in Madrid bijeenkwamen herbevestigd dat "Het Non-proliferatieverdrag voor kernwapens het essentiële bolwerk is tegen de verspreiding van kernwapens en we blijven ons sterk inzetten voor de volledige uitvoering ervan, met inbegrip van artikel VI [het artikel dat kernwapenstaten verplicht tot het nastreven van nucleaire ontwapening]." Deze verbintenis omvat, volgens de Verslag van de Review Conference 2000 van het Non-proliferatieverdrag, "een afnemende rol voor kernwapens in het veiligheidsbeleid om het risico dat deze wapens ooit worden gebruikt te minimaliseren en om het proces van totale eliminatie te vergemakkelijken."
De NAVO handhaaft traditioneel een sterke afschrikking en verdediging, terwijl ze ook de weg heeft gebaand naar detente en dialoog. De huidige inzet van de NAVO voor afschrikking en verdediging is duidelijk. Maar om de gesprekken weer op gang te brengen, moet de NAVO nu ook een manier vinden om ontspanning en dialoog aan te moedigen.
Om beide partijen weer in dialoog te brengen, is een dramatisch gebaar nodig. Daarom stellen we een NAVO-plan voor en bereiden we ons voor op de terugtrekking van alle Amerikaanse kernkoppen uit Europa en Turkije, voorafgaand aan de onderhandelingen. De terugtrekking zou plaatsvinden zodra er vredesvoorwaarden zijn overeengekomen tussen Oekraïne en Rusland. Zo'n voorstel zou Poetins aandacht trekken en hem misschien aan de onderhandelingstafel brengen.
Het verwijderen van Amerikaanse kernwapens uit Europa en Turkije zou de NAVO militair niet verzwakken, aangezien kernwapens dat wel hebben gedaan weinig of geen daadwerkelijk nut op het slagveld. Als het echt een laatste redmiddel is, is het niet nodig om ze zo dicht bij de Russische grens in te zetten. Volgens dit voorstel zouden Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten hun nationale nucleaire arsenalen behouden, en als het ergste zou gebeuren, zouden ze die nog steeds namens de NAVO kunnen gebruiken.
Ondanks 70 jaar zonder grote oorlog, is het niet mogelijk dat nucleaire afschrikking eeuwig duurt. Het werkt alleen zolang mensen de juiste keuzes maken. Toch weten we dat mensen gebrekkig zijn, en we maken allemaal fouten.
Deze wapens bieden valse beloften van veiligheid en afschrikking - terwijl ze alleen vernietiging, dood en eindeloze brinkmanship garanderen.
Daarom zijn we het eens met VN-secretaris-generaal Guterres, die: zei, "Deze wapens bieden valse beloften van veiligheid en afschrikking - terwijl ze alleen vernietiging, dood en eindeloze brinkman garanderen", en met paus Franciscus, die zei, "[Kernwapens] bestaan in dienst van een mentaliteit van angst die niet alleen de partijen in conflict treft, maar de hele mensheid.", evenals met wijlen de Amerikaanse senator Alan Cranston, die gewoon zei: "Kernwapens zijn beschaving onwaardig."
Het nucleaire arsenaal van de NAVO kon de Russische invasie van Oekraïne niet afschrikken en heeft bijna geen nut als oorlogswapen. Maar de kernwapens van de NAVO kunnen nog steeds goed worden gebruikt, niet door te dreigen ze te lanceren en de oorlog te laten escaleren, maar door ze terug te trekken om ruimte te maken voor nieuwe onderhandelingen en uiteindelijke vrede.
Nobelprijswinnaar Oscar Arias was president van Costa Rica van 1986 tot 1990 en van 2006 tot 2010.
Jonathan Granoff is voorzitter van het Global Security Institute en genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede.
