Introductie van de redactie
Volgens de American Friends of the Parents Circle – Families Forum, “heeft de Israëlische regering heeft onlangs haar intentie bekend gemaakt om de openbare activiteiten van de Parents Circle te beperken, te beginnen met de verwijdering van de Dialogue Meeting-programma's van Israëlische scholen en het opleggen van beperkende voorwaarden aan de toepassing van het programma op basis van valse beschuldigingen dat de Dialogue Meetings IDF-soldaten denigreren."
De Parents Circle – Families Forum is een gezamenlijke Israëlisch-Palestijnse organisatie die bestaat uit meer dan 600 nabestaanden. Hun gemeenschappelijke band is dat ze een naast familielid hebben verloren aan het conflict. Maar in plaats van wraak te nemen, hebben ze een pad van verzoening gekozen. De dialoogbijeenkomsten die door de Israëlische regering worden uitgedaagd en die vaak op scholen plaatsvinden, worden geleid door twee PCFF-leden, een Israëliër en een Palestijn, die hun persoonlijke verhalen vertellen over hun rouwverwerking en hun keuze voor dialoog in plaats van wraak uitleggen.
Als reactie hierop organiseert de American Friends of the Parents Circle op maandag 27 februari een webinar over "Safeguarding Peace Education" (vind hier meer info). De OpEd hieronder weergegeven door Robi Damelin, woordvoerder en directeur van Internationale Betrekkingen voor het Parents Circle-Families Forum, is een oproep om deze inspanningen veilig te stellen.
Weten de mensen die nabestaande ouders het zwijgen opleggen onze pijn?
Leden en aanhangers van de nieuwe regering lijken, gevoed door haat en angst, alle respect te hebben verloren voor de nabestaanden van de slachtoffers van het conflict. Voordat ze ons veroordelen, moeten ze naar onze schrijnende verhalen luisteren.
By Rob Damelin
(Herplaatst van: Haaretz. 9 februari 2023)
Ik vraag me af of de mensen die op sociale media opruien tegen de leden van de Parents Circle - Families Forum, en schooldirecteuren en leraren bedreigen die ons hebben uitgenodigd om te spreken, ooit een verlies als geen ander hebben meegemaakt.
Ik vraag me af of ze tranen van afscheid hebben gehuild, van angst, toen ze het kind dat ze verzorgden naar het leger stuurden. Ik vraag me af of ze slapeloze nachten hadden, obsessief naar het nieuws luisterden en wachtten op het telefoontje dat zei: "Ik ben in orde en veilig." En ik vraag me af of ze ooit de gevreesde klop op de deur hebben gekregen en werden opgewacht door drie soldaten met de boodschap dat hun geliefde is vermoord. De scheur in je hart dat nooit geneest. Het leven ervoor en erna.
Leden en aanhangers van de nieuwe regering lijken, gevoed door haat en angst, alle respect voor de nabestaanden van de slachtoffers van het conflict te hebben verloren. Ze lijken vastbesloten om leden van onze organisatie, zowel Israëlische als Palestijnse, tegen te houden. van het openbaar delen van hun bericht van geweldloosheid, verzoening en het beëindigen van het conflict, vooral op scholen.
Ze lijken vastbesloten om te voorkomen dat leden van onze organisatie, zowel Israëlische als Palestijnse, publiekelijk hun boodschap van geweldloosheid, verzoening en het beëindigen van het conflict delen, vooral op scholen.
De gemeente Kfar Sava bijvoorbeeld stelde eerst onze dialoogbijeenkomst op een van hun middelbare scholen uit en vervolgens, met een lelijke rode lijn op een poster, heb het helemaal afgezegd. Laten we de machthebbers vragen: wat is het alternatief? Moeten we wraak nemen? Er is geen wraak. Moeten we stilletjes verdwijnen met onze kinderen, of hebben we het recht om ons verlies te herdenken met een boodschap die zo uniek en anders is – een van, ik durf het te zeggen, hoop – te midden van een aanhoudend conflict? Vrijheid van meningsuiting is een fundamenteel mensenrecht in een democratie; we hebben de vrijheid om dit bericht te verspreiden. Sommige ouders richten monumenten of marathons of bibliotheken op om de naam van hun geliefde levend te houden. We kiezen ervoor om te onderwijzen voor geweldloosheid en vrede.
Vrijheid van meningsuiting is een fundamenteel mensenrecht in een democratie; we hebben de vrijheid om dit bericht te verspreiden. Sommige ouders richten monumenten of marathons of bibliotheken op om de naam van hun geliefde levend te houden. We kiezen ervoor om te onderwijzen voor geweldloosheid en vrede.
Degenen die ons het zwijgen proberen op te leggen, hebben het lef om zich in vlaggen te hullen en buiten scholen "verrader" te schreeuwen, of buiten een ceremonie te staan, zakken met urine te gooien en te spugen naar mensen die de hoogste prijs hebben betaald in het conflict. Degenen die het hardst schreeuwen, hebben nog nooit een moeder of vader of broer of zus of wees van de Parents Circle het verhaal van hun verlies horen vertellen aan een klaslokaal van 17-jarige studenten. Ik daag ze uit om een klaslokaal binnen te komen en naar Yuval of Ben of Tsurit te luisteren en te zeggen dat ze hun kinderen of broers die in het conflict zijn omgekomen niet eren.
En hoe zit het met de Palestijnse leden van de Parents Circle – Families Forum? Ze worden vaak om 4 uur 's ochtends wakker en worden geconfronteerd met de vernederingen van controleposten om naar een klaslokaal te reizen en hun verhalen over transformatie te vertellen, waarbij ze hun menselijkheid en kwetsbaarheid tonen. En dan worden ze begroet door geschreeuw van "De enige goede Arabier is een dode."
Kennen de mensen die buiten staan en deze Palestijnen "terroristen" noemen het verhaal van Yakub, wiens vrouw werd vermoord toen een kolonist een steen door het raam van zijn auto gooide? Of Bassam, wiens 10-jarige dochter door een soldaat in het achterhoofd werd geschoten? Of Ikhlas, wiens vader werd vermoord door een kolonist? Of misschien zelfs Laila wiens 6 maanden oude baby stierf nadat hij traangas had ingeademd? De familie bracht uren door bij controleposten om de baby naar een ziekenhuis te brengen, waar het te laat was om hem te redden.
In een gemiddelde klas van 30 17-jarige leerlingen zou je gerust kunnen zeggen dat 99 procent nog nooit een intiem gesprek heeft gehad met, of de gelegenheid heeft gehad om naar een Palestijn te luisteren. Vanzelfsprekend spreekt geen van de studenten Arabisch, en hoewel de meesten waarschijnlijk in het buitenland zijn geweest, hebben ze de 'ander' nooit over de grens ontmoet.
Deze studenten, die worden blootgesteld aan de meest gewelddadige berichten op sociale media en schreeuwende wedstrijden zien tussen politici en zogenaamde "experts" van alle kanten van de politieke arena, kunnen ook luisteren naar een boodschap van verzoening in hun veilige klaslokalen. Ze kunnen de moeilijkste vragen stellen.
Deze studenten, die worden blootgesteld aan de meest gewelddadige berichten op sociale media en schreeuwende wedstrijden zien tussen politici en zogenaamde "experts" van alle kanten van de politieke arena, kunnen ook luisteren naar een boodschap van verzoening in hun veilige klaslokalen. Ze kunnen de moeilijkste vragen stellen.
Als ze op deze leeftijd klaar zijn om naar het leger te gaan om hun leven te riskeren om hun land te beschermen, dan kunnen ze zeker worden vertrouwd dat ze de discretie en gewiekstheid hebben om het al dan niet eens te zijn met onze boodschap. Het lijkt erop dat onze tegenstanders hen elke kans zouden ontnemen om menselijkheid in de ander te zien. Door de jaren heen hebben we gezien hoe ze hun woede en angst in het wezen van deze kinderen prenten, waardoor ze geen gevoel van hoop meer hadden.
We danken alle dappere leraren en directeuren van scholen die onze boodschap zijn blijven steunen, hoeveel bedreigingen er ook naar hen worden geuit. Ze komen op voor vrijheid van meningsuiting en laten zich niet intimideren door stemmen die voortkomen uit onwetendheid.
En we nodigen iedereen die zich bedreigd voelt door onze boodschap uit om een dialoogbijeenkomst mee te maken alvorens een oordeel te vellen. Misschien kunnen ze dan hun woede richten op de vele andere onrechtvaardigheden die dagelijks plaatsvinden. We zijn een gemakkelijk doelwit, en toch hebben we de hoogste prijs betaald om te zeggen wat er in ons hart leeft. Degenen die nabestaanden aanvallen zouden zich moeten schamen.
Rob Damelin, wiens zoon David in 2002 werd gedood door een Palestijnse sluipschutter, is een actief lid van en woordvoerder van The Parents Circle – Families Forum.
